روزنوشت های من

سلام ای اول اردیبهشت سی سالگی و بلاخره اتفاق افتاد برخلاف تصورم و من بزرگترین دستاوردم بعد از سلامتی عزیزانم میشه گفت داشتن محمد و مدرکیه که باید تا یکسال دیگه بگیر م دیروز از اواسط روز یادم افتاد تولدمه .. محمد سسرگرمه درسه و برخلاف چیزی که می نویسم بیشتر میشه گفت ذهنش درگیره و نمی شه و انگار من نیزارم بخونه ... شب که برگشتم خونه روشن نبود و مامان هم بعد از من اومد و رویا هم با مهسا رفت شهربازی و. روشن قیمه اماده  کرده بود ... بزرگترین نگرانی و دلخوری بخاطر جا به جای خونه ست که به نوعی خودمو مقصر می دونم شاید باید جدی تر کار می کردم و دلخوشی هامو کنار می گذاشتم به هرحال نکردم و درس خواندم تف,تولدم ...ادامه مطلب